... faktycznie, wydawało mi się.
Wybór warkocza był bardzo prosty - celtycka plecionka uderzyła mnie od razu swoim prostym, acz efektownym wielokrotnym splataniem. Pierwsze powtórzenie okazało się być horrorem i już w zasadzie przymierzyłam się do rzucenia tego w cholerę, ale w sukurs przyszła podróż PKSami i pociągami na trasie Międzychód-Poznań-Toruń-Laskowice Pomorskie-Kraków - nagle okazało się, że posiadanie kilkunastu godzin, w trakcie których można ciągnąć warkocze, rozmawiając ze współpasażerami (moja ulubiona reakcja to ta młodego chłopaka, który na pół wagonu zawołał "ale super, co Ty robisz, nigdy nie widziałem, jak to działa, mogę popatrzeć?") jest bardzo korzystne i z podróży wróciłam już z całym lewym mankietem.
A reszta poszła szybko.
Kilku przeróbek wymagało przeliczenie oczek na kciuk (mam jednak większą dłoń niż zakładała instrukcja :)) i gubienie lewych oczek pod warkoczem - nie zawsze wyszło to jak należy, głównie dlatego, że lewych oczek w rzędzie, w którym kończyłam, wychodziło więcej niż prawych.
Zamknięcia oczek na palcach robione było trochę "na czuja", toteż... są robione na 2 sposoby :) chciałam zmienić tak, żeby wszystko było identycznie, ale w noszeniu nie widać różnicy, więc zrezygnowałam z tego planu. Już wiem, że kolejną wersję mitenek będę robiła za każdym razem zaczynając od palca wskazującego - tutaj prawą robiłam od małego i przez to serdeczny jest nieco wyższy. Ponadto uważny obserwator zauważy, że prawa rękawiczka ma warkocz, który plecie się w dół - za bardzo uwierzyłam w moją zdolność zapamiętywania schematu, a rękawiczkę dziergałam prawdopodobnie w tramwaju, toteż ściągi nie miałam.
Technicznie - włóczka Kotek odc. 33-1204, druty 2,5
